Borstvoedingspijn

Vol goede moed gingen we einde zwangerschap in met de keuze voor borstvoeding. Overal zie je gepromoot staan hoe goed het is, hoe prachtig en mooi het is, wat een bonding experience het is met je kindje, voordelen voordelen voordelen.
Helaas werd de gewenste thuisbevalling een keizersnede en eigenlijk begon hier mijn echte verhaal.

Direct na de keizersnede werd mijn zoontje even kort aangelegd maar hier kreeg ik weinig van mee door een opkomende complicatie van de ruggenprik. Hierdoor heb ik helaas het gouden uurtje gemist met mijn zoontje.
Later op de afdeling kreeg ik eindelijk mijn kindje bij me en werd er al vlot gestimuleerd om te gaan voeden. Ik was er wel op voorbereid dat bij borstvoeding eigenlijk je borsten een soort van openbaar goed worden. Nu ben ik niet preuts maar kan me wel voorstellen dat vrouwen hier van kunnen schrikken.

Ineens zijn die vrouwelijke vormen die eerst voor andere dingen bedoelt waren dan voeding, veranderd in hamburger geknepen vormen voor voedingsdoeleinden voor je baby.

Dat is ook wel even een schakelmoment. Doordat mijn bevalling een keizersnede was, kwam de borstvoeding moeilijk op gang en al gauw had ik door dat het mij heel veel pijn deed. Ook merkte ik dat mijn zoontje moe was en hongerig waardoor hij om het uur wilde drinken.

Die pijn was ik niet op voorbereid.

Nu wilde ik me niet laten kennen of aanstellen, dus doorgegaan, want ik zag ook de struggles bij mijn kindje die zijn behoefte aan voeding had.

Overdag had ik een super lieve verpleegkundige die mij goed kon lezen en mij rustig bijstond. Zij keek naar wat mijn doel was maar ook wat de behoefte was. Helaas in de avonddiensten was er een verpleegkundige die anti-flesvoeding was. Ik moest maar blijven proberen, ze praatte me zo ongeveer een schuldgevoel aan omdat ik vroeg of ik niet 1 keer kon bijvoeden zodat zowel ik als mijn zoontje mogelijk dan 2.5/3 uurtjes konden slapen. Ze maakte de vergelijking dat flesvoeding net zo slecht zou zijn als de MCdonalds of Chinees. Even lekker maar slechte voedingswaarden.

Ik als nieuwe mama en nog helemaal onder de invloed van alle indrukken, heb mij dus toen al laten pushen. Daarom met smacht zitten wachten op de nachtdienst (wetende als verpleegkundige zelf dat deze vaak makkelijker te overtuigen zijn omdat het voor hen mogelijk werk in de nacht scheelt (erg he maar goed)).

En wat een verschil zowel rust bij mijn zoontje en ook bij mij. Even die druk er af en even een ronde geen pijn.

Gelukkig mochten ik en mijn zoontje al na 2 nachtjes naar huis toe. Thuis ben ik helaas zelf die druk gaan opleggen, samen met mijn partner. Mijn partner wilde erg graag dat ik borstvoeding bleef geven omdat dit het beste was in zijn ogen voor de weerstand.
Maar wat had ik een pijn. Elk slokje voelde alsof er stukjes van mijn tepel werden afgeknipt. Daarbij had ik ook een flinke productie. Ik had een fantastische kraamzorghulp die mij zo goed heeft bijgestaan. Zij heeft eerst alles in haar macht en kennis gedaan om mij te helpen, maar zij zag ook wat het met mij deed.

Hele nachten zat ik te huilen met mijn kindje in de stoel met voeden. Ik kon dan alleen nog maar baby shark neuriën en mijn tranen van het hoofdje van m’n kind af vegen.

Ik voelde niet alsof ik faalde maar voelde me meer egoïstisch omdat ik het zo verschrikkelijk pijnlijk vond. Uiteindelijk had de kraamhulp zoiets van we gaan een lactatiekundige inschakelen. Want het leek geen probleem te zijn met het aanhappen/drinken/tongriempje van mijn zoontje of met mijn productie. Mijn kraamzorg stuurde een paar appjes en hup we hadden snel een afspraak aan huis.
Die vrouw was ook al zo fantastisch. Ze kwam binnen, keek mee met voeden. En het eerste wat zij zei was: jij word hier niet gelukkig van hè….. de tranen liepen met over de wangen. Wat kwamen die woorden binnen. Nee ik werd hier niet gelukkig van, ik had zoveel pijn, zoveel last van de druk die ik mezelf oplegde en voor mijn gevoel opgelegd kreeg.

De lactatiekundige kwam tot de conclusie dat ik helaas een van de weinige pechvogels ben met vaatkrampen in mijn tepel. Wat dus zorgt voor die enorme pijn.

Bij vaatkramp ziet je tepel er normaal uit als die uit het mondje van je baby komt na de voeding. Maar binnen enkele tientallen seconden wordt je tepel wit, en voel je een stekende, tintelende pijn. Daarna kan je tepel blauw of rood verkleuren. Na een tijdje verdwijnt de pijn en ziet je tepel er weer normaal uit. Bron La Leche League

De rest van de anatomie was prima in orde. We hebben nog vanalles geprobeerd zoals een tepelhoedje en andere aanhaptechnieken, maar helaas had dit niet het gewenste effect. Daarom heb ik de overstap gemaakt naar fulltime kolven. Erg pittig maar wel een stuk minder pijnlijk.

Maar fulltime kolven dat is weer een ander verhaal. Dit tot 6 maanden vol gehouden en toen met veel moeite en dubbele gevoelens gestopt. Na het stoppen was het eindelijk goed. Ik kijk achteraf echt terug op het geven van borstvoeding als iets pittigs in plaats van iets romantisch en moois.

Ook over het stoppen met borstvoeding (vooral met overproductie) was mij niks bekend. Want moeilijker is dan opstarten….. dat is het stoppen. Veel ontstekingen en maanden over gedaan.

Ik merk echt dat borstvoeding als iets luchtigs, moois, romantisch, praktisch en natuurlijk iets word gepromoot. Dat het makkelijk zou moeten zijn. Je hebt wel productie of geen productie. Maar over de moeilijke verhalen hoor je zo weinig. En paar jaar terug was er veel meer mogelijk aan hulp bij borstvoeding naar mijn idee. 

Ik was liever veel beter voorbereid geweest op hoe moeilijk het had kunnen zijn, van te voren welke wegen er zijn om (betaalbare)hulp te krijgen bij borstvoeding. Maar ik had vooral ook om mij heen veel betere ondersteuning willen hebben om te stoppen met de borstvoeding. Me te beschermen tegen schuldgevoel dat je borstvoeding MOET geven omdat dit het beste is.

Nu ben ik hoogzwanger van mijn 2e kindje en ik heb van te voren duidelijk plannen gemaakt hoe het te gaan doen. Ondanks mijn voorgaande ervaring wil ik toch wel weer gaan starten met borstvoeding. MAAR met een plan dat ik van te voren heb bedacht nu ik nog niet in de hectiek van de kraamtijd zit.

Ik heb bij de kraamzorg aangegeven dat ik veel hulp wil bij het opstarten van de borstvoeding, maar dat ik wel steun wil hebben als dit niet gaat en dus niet gepusht wil worden. Dit heb ik ook staan in het bevalplan naar het ziekenhuis toe. Daarnaast heb ik mijn huisarts benaderd die akkoord is dat wanneer ik wil stoppen ik hiervoor medicatie kan krijgen zodat ik er met enkele dagen klaar mee ben in plaats van maanden.

Ik heb in mijn borstvoedingsverhaal super veel geluk gehad met een fantastische kraamzorg en een geweldige lactatiekundige die niet alleen het kindje in het vizier hadden maar ook mij als persoon bleven zien. Ik ben die vrouwen echt dankbaar.

Nu klinkt mijn verhaal alsof borstvoeding echt alleen maar ellende is. En dat is het zeker niet voor de meesten (gelukkig), want in mijn omgeving ook veel goede verhalen meegemaakt. Dus ik wil zeker geen angst aanpraten. Alleen wil ik wel mijn verhaal vertellen zodat andere moeders die vergelijkbare klachten ervaren zich er in kunnen herkennen.

Én dat je jezelf echt niet mag vergeten in het hele proces. ook jij bent er nog, niet alleen de baby!